Boven op het rif staat een vuurtoren, bemant door 3 militairen, strak in uniform bestaande uit een vet en ranzig T-shirt, afgekleed met een bijpassend versleten en van gaten voorziene korte broek, kortom wij hoeven niet te vrezen: het Egyptische leger staat paraat. Voor het ontbijt maken we ons klaar voor de eerste duik. Het rif heeft een eivorm en de duik gaat plaats vinden op de spitse punt, blootgesteld aan de straffe wind. Voor het droppen van de duikers worden altijd twee zodiaks gebruikt, zodat je alle ruimte hebt. Verder worden de twee groepen elke begeleid door een duikleider. Naast Ali Baba is namelijk ook Abdu duikleider, ook een erg goede duikleider maar tevreden met een rol in de schaduw van de Grote Meester. De zodiaks dansen en stampen op de golven, als een soort gratis Efteling attractie. Ali Baba kijkt naar de golven en ziet aan de vorm dat de wind uit het noorden komt en de stroming uit het oosten, dat klinkt als een sterk verhaal maar eenmaal in het water blijkt hij gelijk te hebben. We laten ons zakken tot zo’n 40 meter diepte en zwemmen het blauw in, wachtend op… Achter ons verdwijnt langzaam het rif en daar hang je dan in het diepe blauw. We wachten vijf minuten maar zien niets opdoemen dus keren we terug naar het rif en laten ons met de stroming mee drijven. Het rif ziet er schitterend uit: harde koralen, in blakende gezondheid, zachte koralen in de prachtigste kleuren en veel, heel veel vis langs de bijna verticale muur. Nog niet eerder zag ik in Egypte zo’n gezond en mooi rif. Na zo’n 20 minuten, als we al weer tot 15 meter zijn opgestegen komt er ons opeens een hamerhaai tegemoet die rustig onder ons langs zwemt. Iedereen kijkt het beest gebiologeerd na; wat een maf, prachtig beest, zo sierlijk maar ook zo gek, die brede kop met aan het uiteinde van de hamer twee ogen. Even verderop komt er een grijze rifhaai polshoogte nemen en die is nog niet vertrokken of er zwemt een zilverpuntrifhaai voorbij. Zou Ali Baba daar op gedoeld hebben toen hij het over grote vis had? Boven gekomen heeft Ali Baba een glimlach van oor tot oor. Maakte hij zich vanmorgen nog zorgen of wij Daedalusreef een waardig alternatief voor de Brothers vonden, nu is iedereen dronken van duikgeluk.
Ondertussen zijn we al aardig vaardig geworden in het duiken met de zodiak: iedereen stapt in zoals dat moet, houdt zichzelf schrap tegen de golven in en gaat bij het 1,2,3, in Godsnaam als een synchroonzwemploeg te water en onmiddellijk onder. Dit alles komt je natuurlijk niet aanwaaien, daar moet keihard voor geoefend worden. Stel je zelf de volgende scène voor: in de zodiak bevinden zich naast de bestuurder vier duikers. De zodiakman spreekt 3 woorden Engels namelijk one, two en three. De vorige tewaterlating was niet helemaal naar zijn zin dus besluit hij, voordat het moment suprème zich aandient, de procedure nogmaals door te nemen. De andere zodiak komt in de verte slechts langzaam naderbij en dus is er tijd genoeg voor een oefening. Hij kijkt de groep doordringend aan en begint te tellen, het woord oefening komt niet in zijn woordenboek voor dus, dus als hij bij three aankomt, laat de meest trouwe en volgzame duiker zich met een achterwaartse koprol te water gaan, de andere drie kunnen zich nog maar net binnenboord houden doordat ze het verschrikte gezicht van de zodiakman zien. Schichtig kijken zijn ogen naar Ali Baba die intussen in de andere boot nadert, want het mag dan een goede duikleider zijn, fouten worden niet geaccepteerd van de bemanning. De duiker wordt echter snel weer aan boord gehesen en als we voor het echie gaan, verlaten we het schip als een geoliede machine.
De tweede duik, een herhaling van de eerste duik, levert in het diepe blauw twee hamerhaaien op die een prachtige show op voeren, tegen het rif worden we getrakteerd op twee schildpadden en een grote school met makrelen. ’s Middags wordt de laatste duik gemaakt bij Anemone city, een bijna verticale muur aan de westkant van het rif waar tussen de 3 en 15 meter een bijna ongeloofwaardige hoeveelheid anemonen met dito vissen te vinden is. Mocht er iemand nog op zoek zijn naar Nemo, lijkt me hier een goede plek om te beginnen. Rob heeft intussen een warme relatie met Ali Baba opgebouwd. Als de duikleider dan ook tijdens een duik wil weten hoeveel lucht Rob nog heeft, gooit deze zijn ademautomaat opzij, tilt zijn snor op en articuleert: 70 bar, Ali Baba met een hartverzakking en Rob met een mond vol zoutwater achterlatend.
Een grote domper op de feestvreugde is dat Marcel van Baaren zijn oren zo’n pijn gedaan heeft dat hij niet meer kan duiken. Hij heeft een oorperforatie opgelopen bij het afdalen terwijl boven hem de golven voor plotselinge drukverschillen zorgde en Peter de Groen (beter bekend als Sharky Piet) heeft een kop vol snot en mist alle haaien waar hij zo verzot op is: soms zou je willen dat je kon toveren, ik heb het geprobeerd maar zonder succes.Nachtduiken zit er helaas niet in vanwege het ontbreken van een geschikte, beschutte plek, maar dat levert wel de mogelijkheid om in de ondergaande zon een lekker koud Stella biertje te drinken. Het ritme van zo’n duikvakantie is een ijzeren wet, sommige mensen kunnen een dag weerstand bieden, de sterke onder ons misschien twee dagen maar uiteindelijk gaat iedereen voor de bijl: je duikt, je eet, je slaapt, je duikt, je eet, je slaapt, je duikt je, eet, je slaapt, je duikt, je eet, je slaapt, je duikt, je eet, je slaapt, je duikt, je eet, je slaapt…
Geef een reactie