Gisteren hebben geprobeerd om zover mogelijk richting Olympic National Park te rijden. In Montana kun je gelukkig aardig doorrijden want daar is geen speedlimit. Om ongeveer 5 uur zijn we het zat en strijken neer op een KOA camping in St Reggis. Er is zelfs een zwembad dus kunnen we de stoffigheid van een dag rijden even afspoelen. We fooden wat fast en doen wat inkopen en that’s all folks.
Ook vandaag moeten er kilometers of beter nog: miles gemaakt worden. Gelukkig zijn er wat stimulerende maatregelen genomen door de Amerikanen. Allereerst gaat de tijd een uur terug dus een uur meer te leven op deze dag en als tweede blijkt de schaal van de kaart van Washington veel kleiner dan die van Montana waardoor we op de kaart opeens veel meer kilometers lijken te maken. Montana vliegt voorbij, Idaho gaat, maar in Washington is de speedlimit weer gewoon 60, dus dat gaat minder hard alhoewel we intussen wat minder bang zijn voor de highway patrol.
De reis gaat verder voorspoedig en rond een uur of 5 rijden we Aberdeen binnen, onderaan het Olympic schiereiland. We besluiten nog wat door te rijden en komen in de bossen terecht die de kustweg omgeven. Op het eerste gezicht lijkt er niets geks aan totdat je ontdekt dat de verhoudingen niet kloppen, de auto’s voor ons zijn te klein of de bomen zijn te groot. Het blijkt het laatste te zijn en we zitten in een regenwoud met reuze bomen, niet zo groot als de reuze sequoai’s maar hun kleinere neefjes meten nog altijd tussen de 60 en de 80 meter. Na lang rijden zijn zien we eindelijk voor het eerst van mijn leven de Pacific. Op zoek naar een camping nemen ergens een afslag en komen terecht in een dorpje van native Americans dat er erg deprimerend uitziet. Er lopen kinderen in lompen, op een veranda zit een oude man met een soort treurigheid in zijn blik die je niemand toewenst, de prefab huizen zijn duidelijk in een “project” uit de grond gestampt, kortom erg deprimerend. We gaan verder en stoppen even aan een strand dat bezaait ligt met aangespoelde woudreuzen en vinden vervolgens een kampeerplaats in Mora aan de kust. De kampeerplek is midden in het regenwouden onder enorme giganten van bomen. Het is er donker en nat en een beetje spookachtig. Onder het bladerdak houden zich kraaien op die angstaanjagende schreeuwen produceren, kortom indrukwekkend maar ook bedrukkend.
Geef een reactie