De zoutpier
Oceanische witpunthaai

IMG_8897a
IMG_9473Aan het einde van de liveaboard naar de noordelijke riffen van het Great Barrier Reef in 2005 werd mijn buitenoor steeds dikker. Mijn gehoorgang werd op een bepaald moment zelfs helemaal afgesloten door de zwelling. Ik probeer zo lang mogelijk door te duiken maar moet toch de eerste duik van de laatste duikdag verstek laten gaan. De volgende duik lijkt de zwelling iets minder en dus besluit ik, onder protest van medereizigers, toch mee te gaan naar Pixie Pinnacle. Het is een duikstek die veel overeenkomst vertoont met de Lighthouse. Een koraal pinnacle stijgt als een schoorsteen omhoog vanaf een meter of 20. We dalen af -zonder problemen- en beginnen de pinnacle te omcirkelen. Timmie heeft bij een gat in het koraal een fire file shell gevonden en laat zijn lamp erbij liggen om de aandacht er op te vestigen. Helaas besluit Brenda de lamp iets verder in het gat te duwen, raakt de schelp aan die natuurlijk onmiddellijk sluit. De bijzondere lichtgevende randen van de schelp worden voor ons keurig verborgen door de twee helften van de schelp. Jammer maar helaas. We duiken door en zien tussen een aantal zeezwepen een familie spookfluitvissen zwemmen. De grote is zo’n 20 centimeter en het kleintje niet veel meer dan 5 centimeter. Hij houdt zich keurig verborgen tussen de zachte koralen maar aan de aandacht van mijn camera kan hij niet meer ontsnappen. Helaas heeft de hele groep in de gaten dat er iets bijzonders te zien is en kuddegedrag levert dus een kluwen duikers op die zich verdringen rond de visjes. We vertrekken dus en gaan verder met het omcirkelen. De pinnacle zit vol met prachtige naaktslakken. Ik zie er zeker 6 verschillende, allemaal even prachtig. Halverwege de pinnacle wijst iemand ons op een schorpioenbladvis. Een uiterst lelijke vis, die net doet of hij een blad is door heen en weet te wiegen in de stroming. Boven op de pinnacle is een plateau waar het wemelt van de anemonen. De anemonen zelf worden bewoont door anemoonvissen en op het smalle plateau tel ik 5 van de 7 hier voorkomende soorten.
Terwijl ik toe zit te kijken, zie ik in mijn ooghoeken iets groots bewegen. Ik denk eerst dan het Tanja is maar als ik kijk blijkt het een grote schildpad te zijn die bruut van het zachte koraal gaat zitten eten. Ik kan niet meer terug vanwege mijn lucht en om mijn oor te sparen, maar Tanja pakt de camera en daalt de 5 meter die ons van de schildpad scheidt en maakt een paar mooie foto’s. Al met al één van de mooiste duiken uit mijn carrière!

De zoutpier
Oceanische witpunthaai