Tijdens de vakantie op Bonaire ter ere van Joop’s 65ste verjaardag in 2005, kregen we te horen dat er niet meer bij de zoutpier gedoken mocht worden als gevolg van een antiterrorisme maatregel. Natuurlijk snapten wij dat de zoutpier een uitgelezen object is om een aanslag op te plegen. De wereldeconomie zou met een schok tot stilstand komen en de aanslagen op het WTC in New York zouden verbleken bij zo’n laaghartige daad. Er was wel één uitzondering mogelijk: namelijk het inhuren van een lokale gids. Die hebben namelijk superman kwaliteiten en zijn feilloos in staat om elke laaghartige daad af te weren. Bij hoog en laag wordt volgehouden dat het hier niet gaat om een poging om toeristen meer geld uit de zak te kloppen.
Gerard, Marcel, Tanja en ik zijn natuurlijk niet ongevoelig voor terreur maar intussen wel zo bekend in Bonaire om te weten dat de handhaving van maatregelen in Bonaire niet de sterkste kant is, dus staan we op de laatste duikdag van de vakantie onszelf op te maken voor een duik op de zoutpier. Het eerste stuk tot aan de pier is een zandvlakte met hier en daar een pluk koraal. We zijn alle vier uitgerust met een lepel want Tanja heeft haar zinnen gezet op een sanddollar, een schelpdier dat na zijn dood een zacht schild achterlaat een paar centimeter diep in het zand. We wroeten de zandvlakte om maar vinden niets.
De zoutpier bestaat uit een aantal op palen staande platformen. De middelste is de grootste en bevat de laadtoren, de buitenste platforms zijn om de schepen aan vast te leggen. We komen aan bij het middelste bos want zo ziet het eruit onder water. Schots en scheef zijn de palen de grond in geslagen. Met zijn vieren op een rij kijken we vol verbazing toe en bijna niemand beweegt. Tussen de palen is zoveel te zien dat bewegen overbodig is, hier is Bonaire op zijn mooist te aanschouwen. Boven ons, net onder het platform zwemt een hele grote barracuda, zo eentje met een bijna rechte onderkant. In de schaduw van de palen zwemt een grote school met gele snappers. Als je de tijd neemt kun je er tussen verdwijnen. Ze gaan uit de weg maar vluchten niet en langzaam maar zeker laat ik me opslokken door de snapperschool. Een paar kleinere barracuda’s hangen roerloos tussen de palen, wachtend op een prooi. Daar tussendoor de sergeant majoors die met hun ADHD gedrag proberen de aandacht van hun legsel af te lijden. Op de palen zie je met paarse cirkels (in het echt waarschijnlijk rood) met eitjes en de visjes van niet meer dan 5 centimeter verdedigen die legsels met verve. Ze schrikken er zelfs niet voor terug om je te bijten. Niet dat dat indruk maakt maar het getuigt wel van lef en moed. Buiten de bescherming van dit onderwaterbos zwemmen de tarpoens. Alsof ze ontsnapt zijn uit een Star Wars film, met hun glimmende lijven en hoekige koppen, hangen ze bijna roerloos te wachten op een prooi. Ze zijn ook niet bang en één van de reuzen laat zich tussen Tanja en Marcel door glijden alsof hij zeggen wilde: “ik tolereer jullie maar in mijn territorium ben ik de baas”. We hebben met zijn vieren zeker 15 minuten op 1 vierkante meter gezweefd en alleen maar genoten van de onder water pracht die zich aan onze ogen voltrok.
Geef een reactie