Polargirl

Lekker ontbijtje, veel spek en eieren, daar doe je mij altijd een plezier mee! We worden opgehaald door de bus die ons naar de Polargirl brengt. Een aardig bootje met veel kruip-door-sluip-door trapjes naar verschillende dekken waar je het geboden uitzicht kunt waarderen. Marscha een Russische dame die vlekkeloos Engels spreekt is grappig om erbij te hebben. Gooi er een kwartje in en je krijgt voor een euro. Zij is meer van de culturele zaken, voor de biologische component is daar Jan, een vrolijke goed doorvoede Noor die elke walvissoort vlekkeloos weet te herkennen. We hebben er al wel een behoorlijk aantal gezien maar meestal ver weg en in ieder geval niet één van de top 3 wensen van Frank, namelijk de Beluga. De zon schijnt, aan de zijkant van het schip zit je lekker uit de wind en na nog geen kwartier zijn de eerste spuiters te zien. Drie “gewone” vinvissen laten hun minimale rugvin zien. Niet spectaculaire om te zien maar ze zijn wel na de blauwe vinvis de grootste dieren die ooit ter wereld geleefd hebben. Ze worden afgewisseld met dwergvinvissen (Minky whales) Overal om ons heen schieten de fonteinen omhoog. De kapitein maalt niet om de standaardroute, als er een mooie groep walvissen te zien is vaart hij daar heen. Allemaal erg relaxt. Er volgt een lunch met het beste uitzicht denkbaar op de gletsjers aan het einde van de Isfjorden

Na de lunch door naar het doel van de trip vandaag: Barentszburg. Een bizar stukje wereldgeschiedenis in op postzegelformaat. Bij het verdrag van Spitsbergen was afgesproken dat deelnemende landen onbeperkt economische toegang tot de eilandengroep moest krijgen. Zelfs een Nederlandse onderneming is er rond 1920 een mijn gestart, die overigens geen lang leven beschoren bleek. De Russen hebben het langer volgehouden, die zijn er namelijk nu nog steeds. Waarschijnlijk meer vanwege geopolitieke overwegingen want de kolenmijn zijn verlieslatend, zeker nu de sanctie vanwege de Russische inval in de Oekraine van kracht zijn geworden. Als we aan komen varen zien we flinke bergen kolen liggen die niet geexporteerd mogen worden. Als we de steiger naderen wordt er zenuwachtig geroepen dat er een groep Beluga’s gesignaleerd is. En inderdaad in de verte zien we veel witte stippen door het water heen gaan. De kapitein verwacht dat ze er straks ook nog wel zullen zijn dus we gaan aan wal. Veel delen van Barentszburg zijn verworden tot spookstad. Vergane Sovjetglorie straalt van veel gebouwen af: hamers en sikkels, stoere schilderen van arbeiders, kortom een tijdcapsule uit de tijd dat de Sovjet authoriteiten nog behoefte hadden om zich te profileren. Een grote sporthal met zwembad en wat winkels en opgeknapte flats zijn nog in gebruik en zien er eigenlijk opmerkelijk fris uit. Op het grote plein kijkt Lenin vanaf zijn sokkel toe naar de laatste resten van zijn ideologie. Een stop bij de lokale brouwerij met een aardig Red Bear biertje. Terug op de boot blijkt de groep Beluga’s inderdaad nog rond te zwemmen. We naderen ze voorzichtig maar echt dichtbij komen lukt niet. De dag wordt afgesloten met een etentje waarbij de verjaardag van Natasja niet ongemerkt voorbij gaat. Morgen nog een dagje met de Polargirl op pad