Als we aan boord stappen van de Polargirl voelt het al bijna vertrouwd. De bemanning heeft er zin in, zo snel mogelijk worden de trossen los gegooid want tegenover Longyearbyen hebben ze weer een groep Beluga’s gespot. Deze keer blijven ze wat beter zichtbaar. Eigenlijk zijn ze best lelijk, dikke vetbult op hun kop en een rare bochel maar toch blijven ze intrigeren.
We zijn op weg naar Pyramiden, een (ex)-Russische nederzetting die sinds 1998 gesloten is maar sinds 2008 worden er verwoede pogingen gedaan om het toerisme op poten te zetten. Een groep Russen en Oekraïners onderhouden een aantal gebouwen en leiden toeristen rond. Onderweg zien we bijna overal om ons heen de spuiters van de walvissen. Tientallen vinvissen en dwergvinvissen laten zich soms van vrij dichtbij bewonderen. Jammer van vinvissen is echter wel dat behalve een lullig klein rugvinnetje er verder niet zo heel veel spectaculairs te zien valt. Dat kun je niet zeggen van de bultrug die op nog geen 20 meter van de boot verschijnt. Als die duikt krijg je het zogenaamde “staartmoment”: een grote staart vin komt vrij uit het water vlak voor hij voor een minuut of 10 naar de diepte verdwijnt. Op het boord waar de waarnemingen worden bijgehouden valt te lezen dat ze dit jaar nog een bultrug hebben gezien…
We naderen Pyramiden en een bus staat al klaar om ons de 300 meter van de pier naar de nederzetting zelf te brengen. De chauffeur neemt zijn werk uitermate serieus maar heel zinvol is het niet want het is prachtig weer en ik had net zo lief gewandeld. De gids, voorzien van een imposant geweer aan zijn schouder, heet ons welkom en leidt ons rond door de spookstad. Wederom veel vergane Sovjetglorie. Met name de kantine, het centrale gebouw is mooi in zijn vervallenheid. Sovjet afbeeldingen in mozaïek, hamer en sikkels in het houtwerk. Ook het sportcomplex is in zijn nadagen een mooi vervallen gebouw geworden. De natuur is druk bezig om het verloren territorium te herwinnen: in de tuin van de dokterswoning staan de rendieren te eten van de lokale bossen: een poolberk van zo’n 4 cm hoog. Ook hier staat op de grote brede Prospekt voor het grote cultuurgebouw een nors kijkende Lenin. Prachtig om te zien hoe zo’n spookstad zich langzaam op maakt om weer te verdwijnen. Bizarre om te bedenken wat een enorme inspanning het moet zijn geweest om dit te bouwen. Economisch gezien was en is er geen enkele reden voor maar voor sommige landen is politiek belangrijker dan geld zinvol gebruiken. De gidsen (sommige Russen, sommige Oekraïners) vermijden zorgvuldig om zich uit te laten over de huidige situatie waar Rusland zich in heeft begeven. In eerste instantie mocht ook de bevoorrading geen doorgang meer vinden maar ook daarvoor is intussen een workaround gevonden. Ver weg van de wereldproblemen blijven zijn “gewoon” door gaan met hun pogingen om er wat van te maken.
Eenmaal terug in Lonyearbyan besluiten we om bij Mary-Ann’s te dineren. Dat is niet goedkoop maar verrassend culinair voor een logement dat nauwelijks boven een jeugdherberg uitkomt.
Morgen gaat de vakantie de allerlaatste (en niet de leukste) fase in: de thuisreis
Geef een reactie