Sepia's
Happie

OLYMPUS DIGITAL CAMERAStel je voor: een langgerekt eiland aan de uiterste zuidpunt van het Ari atol. Ver achter ons de dhoni met twee bemanningsleden op het dak en voor ons in de verte het kleine bijbootje met op de voorplecht een speurend bemanningslid dat in het dagelijks leven ober en bartender is van de boot. Boven op de brug staan 4 man van de bemanning het water af te turen en er wordt druk getelefoneerd met zowel de bijboot als de dhoni. We zijn intussen voor de derde keer voor het zelfde resort langs gevaren en nog steeds wordt er gespannen getuurd. Dan opeens: whaleshark, whaleshark, whaleshark!

OLYMPUS DIGITAL CAMERAPaniek aan boord, iedereen rent naar zijn snorkelspullen, de één vergeet zijn zwembroek aan te trekken, een andere laat zijn snorkel in zijn hut liggen en een derde probeert zijn duikbril over zijn gewone bril heen op te zetten. We staan met de hele groep aan de kant van de boot om overboord te springen als de walvishaai in de buurt is. Die besluit echter om onder te duiken dus gaan we ons klaar maken voor de middagduik. Teleurgesteld vertrek iedereen naar zijn hut om zich klaar te maken voor de komende duik. Gisteren hadden Remco en ik al tijdens een duik een ontmoeting gehad met deze gigant. We waren wat achterop geraakt omdat we wat aan het fotograferen waren. Ondertussen blijven we het diepe blauw in kijken om te zien of er wellicht een walvishaai te zien is maar dat diepe blauw blijft diep blauw en wordt niet onderbroken door een zwart met wit gespikkelde vis. Ik kijk achter me en verslik me bijna in mijn ademautomaat: whaleshark! We zitten al op een meter of 20 en hij is op weg naar dieper water dus langer dan 1 minuut duurt de ontmoeting niet.

Walvishaaien

Omdat snorkelen met de walvishaai er blijkbaar niet in zit, stappen we op de dhoni en vertrekken naar de duikstek. Als iedereen klaar staat om overboord te gaan wordt er heel toevallig door een dhoni van het resort een walvishaai ontdekt en worden er snorkelaars overboord gezet. Onze dhoni draait bij en we stappen overboord. Met kloppende hart in de keel kijken we rond maar zien niets. Het zicht is in dit ondiepe gedeelte niet veel meer dan 15, 20 meter en dus kun je zelfs een walvishaai missen. Dan opeens de rammelaar van de duikgidsen en als ik me omdraai zie ik het enorme beest op me af komen. Dwars door de groep gelukzalige duiker heen zwemmend glijdt het zwart met wit gespikkelde monster voorbij. Ik kijk naar de bellen van mij buddy, die aan de andere kant van het monster terecht is gekomen en zie dat hij de achtervolging inzet en dus ga ik mee. Achter me zie ik Henry gebaren naar zijn buddy’s en mij gebaren dat hij bij ons aan gaat sluiten. Ik zet aan en weet ter hoogte van de kop van het prachtige beest te komen en zie daar eerst de flitser, dan de camera en uiteindelijk de bijbehorende fotograverende buddy achter de kop van de gigantische vis verschijnen. We schieten er op los totdat ik me realiseer ik wel erg hard moet werken om mijn lichaam van de gewenste hoeveelheid zuurstof te voorzien.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAOLYMPUS DIGITAL CAMERAWe zijn in de vijf minuten dat we met het beest mee zwommen van 4 meter afgedaald tot zo’n 27 meter en hoewel het beest nauwelijks lijkt te bewegen heeft hij intussen een snelheid die mij iets te veel energie kost om bij te houden. Ik stijg wat op zodat ik Remco over de rug van het beest zie en geef aan dat ik de strijd op ga geven. Hij snapt wat ik bedoel, Henry ook en dus kijken we het beest na terwijl het in de diepte verdwijnt. Hijgend in mijn automaat voel ik eerst mijn hart tot rust komen en vervolgens de ademhaling terug te laten zakken naar het normale tempo. Gelukzalig maken we met twee handen tegelijk het OK tekenen en dat een keer of acht… Het rif is eigenlijk lelijk, zo zien we nu pas. Veel, heel veel dood koraal met hier en daar wat levend spul. Veel witborstdoktersvissen en dat is altijd een goede graadmeter voor een dood rif. We beginnen aan de opstijging en zo’n 10 minuten later komen we aan op het plateau aan de rand van het rif dat op een meter of 8 diepte ligt. We besluiten om een lekker luie lange safetystop te maken. Een wrattenslak is eigenlijk het enige dat nog vermeldenswaardig is. Ik kijk achterom om te zien waar Brandje blijft en zie boven Henry, die zo’n tien meter achter ons zwemt, een enorme walvishaai aankomen zwemmen. Ik weet niet wat ik eerst moet doen en schreeuw dus door mijn ademautomaat: HENRY!!!!. Hij kijkt links en rechts maar ziet daar natuurlijk niets totdat hij ook wel door krijgt dat niet het licht uit aan het gaan is maar er iets heel groots boven hem zwemt. Het beest heeft meer haast dan zijn voorganger en wellicht zijn we nog wat moe van de vorige achtervolging want langer dan een minuut 3 kunnen we hem niet bij houden. We hebben wel een beetje ge-jojo’d want we zitten inmiddels weer op 15 meter…. Als grootverbruiker is mijn fles inmiddels behoorlijk leeg aan het raken en dus laat Henry zijn decoboei op zodat we aan de safetystop kunnen beginnen. Dat gaat niet helemaal goed, want halverwege loopt het touw vast, breekt en vertrekt de decoboei naar de oppervlakte: “no strings attached”… Maar geen nood, iedereen is standaard uitgerust met ’n decoboei, we laten Remco’s boei op en dus kunnen we lekker nagenietend van een prachtige duik uithangend in het heerlijke water een safetystop maken.

OLYMPUS DIGITAL CAMERAOLYMPUS DIGITAL CAMERAEen andere, nog spectaculairdere ontmoeting hadden we tijdens de Gejo Filipijnen vakantie van 2013. Op de laatste dag, vanwege de 24 uur rust tussen je laatste duin en je komende vlucht, hadden we bedacht dat het mooi zou zijn om te gaan snorkelen. Met de boot vertrokken we naar het kleine plaatsje Son-ok. Tien jaar geleden verdiende ze hun geld met het vangen van walvishaaien, nu verdienen de locals hun geld met het spotten van walvishaaien voor toeristen, geweldige ontwikkeling! En spotten konden ze: binnen een half uur hadden ze de eerste walvishaai gespot. De grote boot manouvreert zich richting het beest en al snorkelend kunnen we genieten van het het prachtige beest. Maar het is een korte ontmoeting, 30 seconden en zij is weg. Even later word de volgende walvishaai gespot en als we te water gaan, begint het feest. De vis is extreem nieuwsgierig. Was er tijdens de briefing gemeld dat we 4 meter afstand moesten houden, het werd al snel duidelijk dat dit beest die briefing niet gehad had. Ze bleef maar achter mij aankomen. Wilde ik het naar links ontwijken, ging ze ook naar links, snorkelde ik naar rechts, dan ging ze gewoon mee. Meer dan 20 minuten blijft ze vlakbij ons rondzwemmen!!!

Walvishaaien
Sepia's
Happie