Om 6 uur staan we op, we ontbijten en lopen naar het kantoor van de Nimrod dat om de hoek is. We zijn de tweede. Er is een oudere dame, Jeanet, die ook al eens eerder met de Nimrod is mee geweest. Ze gaat alleen snorkelen, want mij verbaasd maar dat moet ze zelf weten. Ze is een beetje typisch, ze noemt zichzelf on-sociaal. Langzaam aan druppelen de anderen binnen. Zo’n kennismaking is altijd een beetje merkwaardig. Iedereen zit een beetje de kat uit de boom te kijken of mensen staan als een soort orang-oetang op de borst om de pikorde te bepalen. Dat laatste doen 4 Amerikanen, binnen 5 minuten weten we dat ze op één van de Amerikaanse boten van Explorer werken en dat ze erg goed zijn. Verder bestaat de groep uit 1 jonge Duitster die wel aardig is, 2 Canadese vriendinnen van rond de 60 die erg leuk zijn, 4 Britten waaronder Jeanet die volledig op zichzelf is en Kevin, die erg aardig en Engels grappig is en een stel artsen dat een jaartje in Melbourne werkt, 8 Amerikanen waarvan er zeggen en schrijven eentje aardig is. Dat is namelijk Steve die een eigen bedrijf heeft in brandremmende stoffen. Er ontbreekt 1 duiker, daar wachten we vrij lang op maar uiteindelijk vertrekken we en worden we met de bus naar het vliegveld gebracht. Daar komt de ontbrekende duiker, een Brit, halsoverkop binnen. Hij had zich verslapen omdat ie dacht dat we ’s middags pas vertrokken en werd uiteindelijk uit zijn bed gebeld door Laureen van het kantoor van Explorer. 
Rond half 1 vertrekken.
We worden verdeeld over 4 kleine vliegtuigjes. De vlucht is prachtig, links van het vliegtuig liggen de oerwouden van Daintree, rechts liggen de riffen en alle denkbare schakeringen van blauw. De vlucht eindigt op het vliegveld van Lockhart River, een metropool van 5 huizen met als enige verharde stukje weg de landingsbaan. De 4×4 bus staat al klaar en als alle spullen ingeladen zijn vertrekken we voor de trip naar Portland Roads, de andere metropool in deze regio. De rit is leuk, behalve dan het stuk dat we dwars door een bosbrand heen rijden. De branden ontstaan spontaan of worden aangestoken maar zorgen er wel voor dat het kleine branden blijven omdat er geen opeenhoping van brandbaar materiaal kan ontstaan. Portland Roads is niets veranderd in de afgelopen 3 jaar, het ene huis staat er namelijk nog steeds. Met de zodiac worden we naar de Nimrod gebracht. Hij wordt bestuurd door Demi, de onhandige duikgids van vorige keer, maar gelukkig blijft hij bij de laatste tocht achter op Portland Roads, zijn shift zit er op. De briefing van de kapitein onthult dat we vandaag niet meer gaan duiken omdat de bevoorrading in het honderd is gelopen. Het bootje dat de bevoorrading doet is vertraagd en dus moeten we eerst naar een rendez-vous plaats om te bunkeren. Waarschijnlijk zullen we de boot pas rond 8 of 9 uur treffen. We varen dus een flink stuk richting Lockhard River terug en ankeren op de ontmoetingsplaats. Op het vast land, zo’n 5 kilometer weg hangen donkere wolken die dreigend in de lucht hangen. De ondergaande zon breekt af en toe in vurige kleuren door de bewolking. In de wolken zelf zijn constant schichten te zien van de onweer. Al met al een mooi schouwspel. Intussen is Tanja door Jeanet, Brenda en Hillary benaderd met de vraag of wij het zien zitten om Tanja en Steve van cabin te laten wisselen. Steve is de enige man en Tanja de enige vrouw en het is wat makkelijker om vrouwen en mannen elk in eigen 4 persoonshut te laten slapen, dus ik moet weer afscheid nemen van Tanja. Overigens is het toch niet echt gezellig in een 4 persoonshut te liggen met nog twee anderen erbij.
Geef een reactie