Een kwartiertje voor de wekker ben ik klaarwakker en omdat dat ook geldt voor de andere kamergenoten starten we de dag maar vast op. Ali komt binnen over de intercom en als die iets positiefs heeft te melden begint ze de melding met een herhaling: “good morning everyone, good morning!” De zon schijnt, om ons heen prachtige maar ook rauwe heuvels die ons in lijken te sluiten. Ontbijt gaat op routine, zelfs bij het personeel die niet meer hoeft te vragen wie wat drinkt: de vrouwen aan de thee, de mannen aan de koffie….
We zijn op weg naar de duikstek op Phipsoya. Niet dat daar een duidelijk beeld over is want vrijwel elke duikstek vind plaats onder de noemer “it’s an expedition”… Op de hoek van het eiland worden we na het gebruikelijke getob om opgetuigd te raken, overboord gezet. We dalen af en landen in een enorm kelpwoud. Her en der vinden we wat naaktslakken en spinkrabben maar de duik blijft alsmaar boven het kelpwoud en na 30 minuten heb ik dat wel gezien. We stijgen op en worden aan boord getakeld. Het tweede buddyteam van Frank, Esther en Dan komt ook boven. Tijdens het aan boord klauteren wordt de traditie die gisteren begon met de verspeelde vin van Frank doorgezet door Esther die ook en vin verliest. Hendrik fronst zijn wenkbrauwen: ook aan de reservevoorraad vinnen aan boord komt een keer een eind…
Omdat we allemaal niet al te koud zijn, ondanks het feit dat het water vandaag maar 6 graden was, besluiten we om nog even te gaan wandelen. Hendrik gooit zijn geweer over zijn schouder, hangt de flaregun aan zijn riem en we zijn op pad. Triest genoeg is het wederom het plastic dat de boventoon voert. Zo remote en toch ligt het strand vol met plastic. Pluis is in overvloed te vinden, stukken hard plastic en zelfs een stuk staand wand met geniepig kleine mazen. Wel zien we nog een prachtige schedel van een ijsbeer. De ruimte die in de schedel te zien zijn voor de doorvoer van de kaakspieren zijn indrukwekkend. Met armen vol met teringzooi wandelen we terug naar de big bag die hier klaar staat om het trieste resultaat van het onvermogen van de mensheid om verantwoord met zijn leefomgeving om te gaan, in ontvangst te nemen.
We gaan op pad naar Karel 12 eiland om daar een zodiactocht te maken maar onderweg neemt de wind en de daarmee samenhangende golfslag toe. Eenmaal bij het prachtige eiland (een soort oase van zacht groene “weides” op een overigens eenzame puist rots die besloten heeft zijn kop boven water te steken. De trip wordt afgelast en dus varen we nu verder naar Kvikoya. Terwijl we genieten van het officiële happyhour (ter goedmaking van de gemiste excursie), schiet Cyriel overeind: een stuk of 3 walrussen met enorme tanden kijken nieuwsgierig naar de boot. Mooie afsluiter van een mooie dag
Geef een reactie