Als ik wakker word en een blik door de patrijspoort werp is het meteen duidelijk: dit wordt geen “landing”. Dat woord “landing” wordt veelvuldig gebruikt in de briefing. Eigenlijk zijn er twee opties: een “landing” of een “zodiac-cruise”. Het verschil zit ‘m in het al dan niet aan land gaan. Waar op Antarctica hoogstens de golfslag roet in het eten kon gooien, is er op de Noordpool een extra complicerende factor namelijk de prachtige ijsbeer. Samen met de tijger het enige dier ter wereld dat de mens op het menu heeft staan. En mist zorgt er voor dat de aanwezigheid van deze meesters in het overleven in de ijselijke omstandigheden niet kan worden vastgesteld. Geen zekerheid over de aanwezigheid van ijsberen? Jammer maar helaas dus… Maar gewapende met GPS locator (en natuurlijk de standaard flaregun en geweer) kunnen we wel met de zodiac op pad. Best wel eng: je vaart weg, ziet achter je de boot verdwijnen en pas later verschijnt er uit de mist de vage contouren van het eiland. Het idee dat je die tocht aanvaard op de meest onherbergzame omgeving ter wereld is best wel eng… Een eiland met een bijzondere historie. Ooit heeft een Fransman bedacht dat het een goed idee zou zijn om met een balloon de Noordpool over te steken. Omdat een heteluchtballon op de Noordpool geen goed idee was werd er een helium balloon gebruikt. Prima idee, ware het niet dat de balloon gestikt bleek te zijn. Met gewone warme lucht geen issue maar met helium wel. Het veel kleinere atoom ontsnapt dan veel eenvoudiger en dus na het opstijgen vanaf Svalbald kwamen ze zo’n 150 kilometer ver voordat de balloon neerstortte. De rantsoenen werden onder de twee overlevenden verdeeld, zo’n 200 kg per persoon. Nadat ze na de initiële worsteling afscheid hadden genomen van de champagne en meer onzinnige bagage, bleef er nog 130 kilo p.p. over en vertrokken de mannen. Drie maanden liepen ze over het pakijs op zoek naar vaste land. Dat vonden ze in Kyvoya waar ze volgens de log precies drie dagen overleefden…
Terug naar vandaag: de zodiac wordt bestuurd door Cloe, een Française die in Noorwegen woont en veruit het blijste ei aan boord is. Ze vertelt honderduit in het heerlijke Alo Alo accent. We zien in de verte af en toe een walrus maar de mist maakt het lastig te zien. Des te langer we rondvaren des te meer walrussen we zien. Eerst een plukje van 10, dan iets verder een groepje van 15, op een rots voor ons liggen er 25, meer over elkaar dan naast elkaar en des te verder we komen, des te meer walrussen er verschijnen. Soms lijkt het alsof ze ons omsingelen. Met het verhaal van Ali in gedachten geen geruststellende gedachten. Zij was ooit aan het verkennen toen ze werd aangevallen door een walrus die met zijn enorme slagtanden haar zodiac lek stak… Gelukkig gedragen deze monsters zich beter. We zien er meer dan 200 om ons heen: klikkende camera’s en enthousiaste gasten, kortom een mooie trip. Nog mooier wordt het als de zon z’n best gaat doen en de mist langzaam oplost. Over een rotsrichel heen zien we boven de zeemist opeens de stuurhut van de Plancius verschijnen, spooky…. Naarmate de tijd verstrijkt wordt het moederschip steeds meer zichtbaar, tot groot genoegen van de zodiacriders, in plaats van ingewikkelde GPS navigatie is daar opeens een visuele gids…
Intussen zijn we een paar honderd kilometer verder en aangeland bij de op 3 na grootste ijskap ter wereld (na Groenland en West- en Oost-Antarctica). Een imposante 170 kilometer ijs zien we voor ons als de Plancius zijn anker laat vallen. Voor het diner gaan we nog een zodiaccruise maken en we hebben geluk want we gaan met Adam, voor mij de belichaming van de Engelse humor a la Monty Phyton. Zijn presentatie vanmiddag over Zeppelins on Ice was bij vlaggen hilarisch en ook als zodiacdriver maakt hij dat waar, kortom een leuke trip langs een magistrale wand van een gletsjer die zijn weerga niet kent.
Zo aan het einde van mijn verhaal moet ik altijd even terugdenken aan de dag: wat ben ik vergeten, wat had ik beter moeten belichten? Even denken:
- De walvis die tijdens de reis de vaart eruit haalt omdat hij maar terug bleef komen
- Noelle van de bediening komt heel timide vragen wat we drinken, blijkbaar drinken mannen ook soms thee
- En inderdaad Adam: de natuur is een beeldhouwer die prachtige dingen maakt
Geef een reactie