Het is grauw buiten als ik de eetzaal in stap. Daar zit de rest van het gezelschap al aan de inmiddels tot Nederlands grondgebied verklaarde tafel. Het schip is afgemeerd bij een poolwoestijn en daar gaat dan ook de wandeling plaats vinden. De enorme ijskap van Noraustland die zo’n 170 kilometer breed is, heeft hier een puinvlakte gecreerd waar behalve hier en daar wat mos, verder niet op groeit. Voor ons duikers staat er wat anders op het programma, namelijk een ijsbergduik. Hendrik heeft gescout en een bruikbare kandidaat gevonden. Het zicht is uitermate beroerd, als ik zeg 1 meter dan is dat 50 cm naar links en 50 cm naar rechts. Ik duik met Dan en die vind alles leuk zolang het maar onderwater plaatsvind dus ik duik als een trouw schoothondje achter hem aan. Niet dat de ijsberg niet leuk is. Onderwater heeft het smeltproces er een prachtige sculptuur van gemaakt, met mooie afgeronde lijnen die doen denken aan de beelden van Moore. Ook zijn er enkele grote gaten waar we in zouden kunnen maar los van de waarschuwing van Hendrik, ben ik zelf ook helemaal niet van plan er in te gaan. Dan is iets onderzoekender en gaat er half in, ik wacht geduldig tot hij weer achteruit naar buiten komt. Beneden aan de voet van de ijsberg zie ik dat het enorme ijsblok rakelings over de bodem schuurt, geen goed plan dus om er onder door te gaan. Hij verplaatst zich soms ook met een flinke snelheid. Na een paar rondjes, een kwalletje en een piekklein visje ben ik er wel klaar mee en geef aan Dan door dat wat mij betreft de duik klaar is. Hij gaat er gelukkig in mee en na zo’n half uur steken we de koppen weer boven water. We worden aan boord gehesen: eerst de hele loodvoorraad afgeven, het trimvest losmaken en dan jezelf er nog achteraan. Als alles weer een plek gekregen heeft in de zodiac blijkt er iemand een wens te hebben om bovenop een ijsberg een foto te maken. Waarom ook niet…Jammer is wel dat Hendrik de enige ijsberg in de baai uitpikt die bedekt is met vogelpoep. De Arctische Stern zoekt met grote groepen regelmatig ijsschots op om te rusten en deze was blijkbaar erg aantrekkelijk want er ligt een dikke laag guano op. Toch klimmen we erop, poseren we voor de foto. Gelukkig heb ik mijn duikpak nog aan dus een polardip verder is alles weer schoon. We gaan nog even langs de poolwoestijn waar we een uurtje met de neus tussen de stenen rondlopen omdat Ali via de marifoon enthousiast heeft rond geroepen dat er enorm veel fossielen liggen. Dat klopt maar heel spectaculair wordt het niet.
Terug op de boot stomen we op naar een strand waar naar verluid veel walrussen te vinden zijn. Maar de trip wordt eerder een militaire operatie, of misschien zelfs meer het luchten van een groep gevangenen. 
Op de heuvelrug achter het strand patrouilleert een bewapend crewlid, op de vlakte staan twee gidsen bewapend over de vlakte te turen. Wij stellen ons intussen onder leiding van Andreas (alias luitenant Gruber) op in een linie van 50 personen breed. Hij zelf loopt rechts en links loopt Ross en met het opsteken van een vuist moeten we onmiddellijk stoppen. Ik zelf heb het gevoel dat 50 personen op een rij er vanuit de walrussen uitziet als een frontale aanval maar de beesten in kwestie zijn in ruste en dat blijft zo. Een groepje van een stuk of 10 massale blubberhopen liggen op het strand en verder dan af en toe vermoeid de kop op tillen komen ze niet. Ze zijn wel enorm en als ze liggen “vloeien” ze als het ware uit over een flink stuk strand. Leuk maar met de snijdende wind maar vooral met de enorme hoeveelheid walrussen van gisteren in gedachten, niet echt spectaculair. Terug op de boot gauw opwarmen met een kopje thee. Het weer is inmiddels aan het betrekken, grauw, grijs en een stevige wind. Voor morgen staat er op het overzicht een extra regel: zorg ervoor dat je spullen stormvast liggen. Hopelijk kan Frank (aka Frans) zijn belofte waarmaken dat de storm voor donderdag afgewend zal worden, hij legt de lat hoog 😊
Geef een reactie