In het hoge noorden van het Great Barrier Reef ligt het Tijoureef, een groot rifstelsel waar we tijdens de liveaboard met de Nimrod in 2002 twee dagen op duiken. Tijdens de middagduik gaan we op pad met Nao, het kleine Japanse onderdeurtje die onze gids is. Zo klein als ze is, zo goed is ze als duikgids. We beginnen met een steile wand die zonder einde door lijkt te gaan. We gaan in ganzenpas, met een paar meter hoogteverschil, de wand af en zien vooral veel naaktslakken. Op het einde van de duik vlakt het rif af en zijn er een soort van canyon die vanuit een zandvlakte oprijzen. Als we bijna aan het einde zijn zien we een grote luipaardhaai liggen. Hij/zij is zeker 3 meter lang en ligt rustig op het zand bij te komen. We naderen omzichtig en langzaam en hangen op een meter of 10 afstand toe te kijken. Nao gaat recht voor de haai op een meter of 10 afstand hangen en laat zich langzaam af zakken tot ze op gelijke hoogte met de luipaardhaai hangt. Langzaam maar zeker kruipt ze dichter naar de haai toe tot ze op een bepaald moment bijna met haar ademautomaat de neus van de haai aanraakt. De haai is te lui om zich iets van de duikers aan te trekken. Pas als we na 10 minuten besluiten verder te gaan en ik achterom kijk, zie ik de haai los komen van het zand. Zijn lange staart zwiert prachtig heen en weer. Hij zwemt langs ons heen en strijkt weer zo’n 30 meter verder op ons route neer. Blijkbaar is het nogal een sucker voor attentie. Toch kun je met zoveel moois om je heen een beetje blue raken, we kijken nog wel even naar het prachtige beest in het voorbij gaan maar mede door het opraken van mijn lucht moeten we de duik afbreken.
*Pas later kom ik erachter dat wat iedereen een luipaardhaai (leopardshark) noemt, helemaal niet de juiste naam is. Luipaardhaaien komen voor bij California. Wat we hier tegenkomen zijn is een zebrahaai
Geef een reactie