Sinterklaasmorgen 2002: niets in onze duikschoen! Teleurgesteld luisteren we naar de briefing van Nao, een Japanse duikleidster van twee turfen hoog. De duikstek heet Lighthouse omdat het een kaarsrechte pinnacle is in een zandvlakte. Ze verteld dat we er vrijwel zeker zeeslangen tegen zullen gaan komen. Zeeslangen behoren tot de giftigste slangen ter wereld (bijna 4 keer zo giftig als de giftigste landslang!) maar, zo stelt ze ons gerust, ze zijn uiterst vriendelijk, nieuwsgierig en vrijwel nooit agressief. We gaan overboord en duiken naar de basis van het Lighthouse. Aan het einde van het eerste rondje zien we op een meter of 10 afstand van de bommie, een zeeslang rondscharrelen. Ze zien heel slecht en daarom stoten ze regelmatig hun kop terwijl ze over het rif dwalen. We zwemmen er heen, zorgvuldig op afstand blijvend. Hij scharrelt wat en vertrekt uiteindelijk. Als we terugzwemmen richting de bommie zie ik een mooie naaktslak. Ik laat me zelf op de knieën zakken op de rotsen en schiet een paar foto’s. Als ik bezig ben voel ik iets in mijn kruis en kijk naar beneden.
Daar komt de kop van een zeeslang tussen mijn benen door terwijl een andere zeeslang zich om mijn benen heen wikkelt. Praatjes over ze bijten niet en “they won’t bother you if you don’t annoy them” tellen allemaal niet meer mee als zo’n uiterst giftig en slechtziend monster over je benen heen kronkelt. Ik hou mijn adem in, om ze niet te laten schrikken en na een minuutje besluiten ze gelukkig om te vertrekken, mij met een boel lucht in de longen en veel opluchting tussen de oren achterlatend.
Drie jaar later kom ik weer zeeslangen tegen op dezelfde stek. Omdat ik nu eenmaal een veteraan ben verblik of verbloos ik niet toen we ze zagen. Ik besluit een stukje met een van de slangen mee te zwemmen om te filmen. Dat lukt aardig tot dat de slang zich redelijk plotseling omdraait en rechtstreeks naar mij toe zwemt. Alle veteranen aspiraties verdwijnen als sneeuw voor de zon….klik
Geef een reactie