Manta's!
Potatocods

Zes uur, anker hijsen, Wakie, Wakie om half zeven. Vandaag de één na laatste duikdag. De tijd vliegt en toch is het of we al weken aanboord zijn. We pakken een geroosterde boterham en luisteren naar Demi die de briefing doet aangezien Nao ziek op bed ligt. We gaan duiken bij een coral cay, oftewel een eilandje op het koraalrif. Tijdens stormen worden soms blokken koraal afgebroken en boven op het rifdak gegooid. Ook blijven er soms bomen en drijfhout op het rif steken. Er wordt in de luwte van zo’n bescherming zand afgezet en langzaam maar zeker ontstaat een koraaleilandje. Er komen vogels, die poepen zaadjes uit et voilá een begroeid eiland. Zo’n eiland gaan we bezoeken te weten Sandy Cay 7 of kortweg Cay 7, niet dat we er op mogen want de eilandjes zijn van groot belang voor vogels en schildpadden. Het is een uurtje varen en als we aankomen worden we verwelkomd door een schreeuwerige kolonie zeemeeuwen en de stank van duizenden vogels die het eiland onder poepen. Los van de vogels die er broeden is het ook een belangrijke broedplaats voor zeeschildpadden. Duizenden schildpadden maken hier tussen december en februari een nest. De kans op schildpadden is dus groot. De enige aanwijzing dat er mensen zijn geweest is een bordje met daarop Keep off! We maken ons klaar en rond een uur of half 8 liggen we in het water. We worden verwelkomd door een grijze rifhaai die lang rond blijft neuzen. We duiken eerst met het rif aan de linkerschouder in een poging om wat diepte te maken maar komen niet verder dan een meter of 22, 23. Als we op het diepste punt zijn schiet er een grote pijlstaartrog onder ons vandaan. Hij is bijna zwart en meer dan een meter groot. Omdat het niet dieper wordt draaien we om en gaan naar de koraaltuinen. De riffen worden bewoond door grote scholen met eenhoornvissen en flinke knapen van reuze diklipvissen. We zien geen enkele schildpad. Wel zien we, kunstig verborgen in het rif een octopus die alleen zijn oog boven het rif uit laat steken. Hij laat zich niet verleiden om eruit te komen dus laten we hem met rust. Boven op het rif is het prachtig, een enorme doopvontschelp, zwaar begroeid met koraal en anemonen, in het diepe blauw grote scholen barracuda’s die altijd schuin naar beneden zwemmend lijken te jagen, een paar mooie naaktslakken, kleurige anemoonvissen, kortom een drukte van belang. Aangezien we nauwelijks diepte gemaakt hebben, kunnen we 72 minuten onderblijven, een geheel nieuwe ervaring van deze vakantie. Waar ik altijd het eerste door mijn lucht was, kan ik nu respectabel lang onderblijven. We vertrekken rond een uur of 9, ontbijten lekker uitgebreid en hebben daarna zo’n 2 uur om lekker in de zon te liggen. Op het voordek is het druk, eigenlijk is het voordek ook de enige plaats waar je een beetje lekker in de zon kunt relaxen. Hangend over de boeg, met een schuin oog kijkend naar dolfijnen, ( en alleen vliegende visjes vindend) klets ik wat met Beat. Hij is grappig, heeft een beetje moeite om zich uit te drukken, maar komt er toch. Samen met Chantal leeft hij net als wij, voor zijn vakanties. Chantal is alleen wat luxueuzer ingesteld, wil graag in hotels en zo. Rond elf uur krijgen we briefing, door de captain en die is nooit echt duidelijk in zijn verhaal. Hij murmelt wat over een muur, stroming en liveboat exit en daar moeten we het maar mee doen. We gaan duiken op Floyd’s wall, niet de eerste keus maar de sterke wind maakt de duik op Shark Reef niet mogelijk. Om half 12 liggen we er in en kunnen ons voorstellen dat deze duik geen eerste keus was. Hij is mooi, maar niet bijzonder. De koraaltuinen zijn mooi, maar er is geen echte muur, alleen sommige van de zijdalen zijn mooie canyons waar je wel leuk door kunt duiken, op een geelbek murene en op een grijze rifhaai na, zien we eigenlijk niets bijzonders. Boven gekomen staan Molly en Sellah alweer klaar met de lunch, die zoals elke dag weer prima is. Altijd een lekker hapje, een salade en wat warms, vaak pasta. We stomen ondertussen richting Alladin’s Wall waar we rond 3 uur aankomen. Noa is nog steeds ziek, dus wordt de briefing door Demi gegeven. Zelfde verhaal als vanmorgen, muur, stroming, liveboat exit en ook de duik vertoont veel overeenkomsten met de van vanmorgen. Heel erg mooi, maar voor verwende duikers niet echt bijzonder; een witpuntrifhaai, 2 mooie naaktslakken en een grote zeekomkommer die een uitgepoept spoor van zand achter zich laat. Haike, het vervelende Duitse kind is beter genoeg om te gaan duiken en is bij het boven komen enthousiast, heeft die even wat gemist… Rond een uur of 4 zijn we allemaal weer paraat en gaan op weg naar de laatste duikstek van vandaag, Dido’s reef. We varen er in 1½ uur heen en rond een uur of 6 stappen we overboord voor de schermerduik. Het is een mooie duik, jammer dat het geen echte nachtduik was. We zien veel mooie kleine dingen; naaktslakken, zeesterretjes, lieve kleine koraalklimmers. Vlak

voordat we de duik af willen breken zien we een grote groep met reuze diklipvissen die heel boos en agressief rond een koraalblok zwemmen. De grootste kijkt ons bezwerend en indoctrinerend aan met een blik die probeert te doden, dan zwemt hij weer mee in de rondedans die ze met flitsende snelheid rond het koraalblok doen; heel apart. We hebben het na zo’n half uur wel gezien en gaan via de ankerlijn naar boven. Iedereen is vroeg terug, met matig enthousiasme. We schuiven aan tafel en terwijl het eten wordt opgediend, begint de boot aan de langste tocht van deze vakantie, een 10 uur durende tocht richting Lizard Island. Iedereeen is intussen benieuwd naar de foto’s van Per en mij dus wordt de TV aangesloten. Per begint en laat zijn foto’s zien. Dat zijn er veel, zo’n 300, dus als hij klaar is, ben ik blij dat niemand meer om onze foto’s vraagt. We wisselen onze adressen en emailadressen uit en ik beloof om de foto’s die mensen opsturen, online te zetten. Het schip gaat intussen aardig tekeer, want het waait redelijk en af en toe beukt de golfslag tegen de boeg en rammelt ons door elkaar. We kijken zolang mogelijk TV en als iedereen naar hun hut is, haal ik de dekbedden naar boven en vallen we in slaap op de bank in de lounge, dat is namelijk een stuk rustiger dan in die lage hut, waar de klappen van de golven extra hard aankomen. Na een uurtje komen ook Rich en Annie naar boven, maar meer omdat ze hoopten dat er niemand zou zijn, want volgens mij zijn ze stiekem aan het kussen geslagen. Als om een uur of vier de boot het barrier reef binnen vaart en de golfslag afneemt, pakken we onze spullen en gaan naar onze hut. We slapen nog een paar heerlijke uurtje met een wiegende boot.

Manta's!
Potatocods