Reisverslag Egypte 10-17 september 2004

Vrijdagmiddag 10 september 2004, half één 's middags: vanaf Schiphol vertrekt een Boeing 757 van Dutchbird met aan boord een groep van 14 duikers van Gejo voor een duikvakantie in Egypte, maar niet nadat Rob Vos bij de veiligheidcontrole bijna zijn broek uit moet doen om zonder piepen door het poortje te komen en vervolgens zonder te boarden aan boord komt, verwarring onder het personeel zaaiend. Gek toch dat sommige mensen daar meer last van hebben dan anderen… Zo'n anderhalf jaar geleden is het idee geboren om naar de Brothers te gaan. Louise heeft tijdens de Gejo liveaboard van april 2003 met de Queen Juliana het plan geopperd om eens een ander gebied te bezoeken. We doen onderzoek en rond september hebben we min of meer al besloten om te gaan en heeft Louise zelfs al een boot gereserveerd, te weten de Royal Emperor. Omdat Joop en Gemma besluiten te stoppen met de duikschool moeten we het zelf regelen en we informeren her en der wie er mee willen. We vinden 10 man die mee willen op de liveaboard die als zwaar te boek staat. De stroming bij de Brothers zorgt voor een mooie en gevarieerde onderwaterwereld maar het kan dus hard werken zijn. Er is voor 14 man plaats dus we zoeken verder als Duikteam Gejo een feit is en vinden de ontbrekende 4 man. Ik tel geduldig de dagen af, Tanja ziet een beetje op tegen de stroming en is minder ongeduldig. Of je nu aftelt of het gewoon [...]

De volgende dag worden we aan het ontbijt verwelkomt door een dikke, kale Arabier die doof is: Ali Baba, de duikleider voor de komende week. Leest lip in vier talen (zolang Rob Vos die lange snor van hem maar een beetje optilt). Hij praat goed Engels alhoewel het is even wennen aan zijn manier van spreken en je moet goed luisteren maar het is zeker geen handicap. Hij vertelt in het kort wat de plannen zijn maar waarschuwt al meteen voor de wind die hard waait en de golven flink opstuwt. We vertrekken naar een duikstek om de checkout duik te maken en de 2 uurtjes varen is voor een aantal mensen al reden om de vissen te voeren met een retourzending van het ontbijt. De zee gaat dan ook behoorlijk te keer en wind is behoorlijk sterk. Ali Baba en kapitein Mohammed staan met gefronste wenkbrauwen over zee te kijken, ik verwacht elk moment Kniertje om te zeggen dat de vis duur betaald wordt, maar die is gelukkig thuis gebleven. De checkout duik bij El Tuna is uiterst relaxt. Dikke murene’s, twee erg opdringerige vleermuisvissen, een kunstig gecamoufleerde schorpioensvis, een grote karetschildpad en een opgeblazen egelvis zijn een greep uit al het prachtigs wat aan ons voorbij trekt. Na al die duiken in Nederland, waar je al blij bent met één vis, is duiken in de tropen een hemel op aarde. Overal om je heen wemelt het van de prachtigste vis, het water is heerlijk warm, het zicht is uitstekend, kortom dit [...]

Die volgende dag waait het zo mogelijk nog harder en als we bij Elphinstone aankomen spoelen er golven van 1½, 2 meter over het rif heen. Er is nog een andere boot, die net bezig is te gaan duiken: de duikers moeten vanaf een stampend achterdek in het water springen en naar de zodiak zwemmen en vervolgens aan boord klimmen omdat ze niet gewoon in kunnen stappen vanwege de golfslag. Een spoedoverleg later zijn we, uitgezwaaid door een groep dolfijnen die om de boot heen zwemmen, op weg naar Abu Dabbab, een rif in de luwte van de kust. Dit tot groot genoegen van de groep. Daar aangekomen krijgen de meeste  gezichten weer wat kleur en eenmaal in het water zorgt een mooie duik ervoor dat de ontbering gauw is vergeten. Tussen de twee riffen ligt een gezonken safariboot die door brand gezonken is. Er liggen pannen, kooktoestellen etc. Het wrak zelf wiegt op de bodem door de golfslag. 's Middags maken we een duik aan de oostkant en die is matig. Rond de schemering maken we een duik aan de zuidwest kant en komen daar drie schildpadden tegen waarvan er één zelfs zo dichtbij komt dat ik het niet kan laten om hem aan te raken, wat nogal (terecht) wat afkeurende geluiden veroorzaakt. ’s Avonds hakken we de knoop door en besluiten naar het Daedalusrif te gaan. Nog snel wordt er een ruilbeurs voor pilletjes opgezet en een breed scala aan medicatie gaat van hand tot hand, waarbij het woord cocktail niet gemeden wordt, sommige mensen [...]

Boven op het rif staat een vuurtoren, bemant door 3 militairen, strak in uniform bestaande uit een vet en ranzig T-shirt, afgekleed met een bijpassend versleten en van gaten voorziene korte broek, kortom wij hoeven niet te vrezen: het Egyptische leger staat paraat. Voor het ontbijt maken we ons klaar voor de eerste duik. Het rif heeft een eivorm en de duik gaat plaats vinden op de spitse punt, blootgesteld aan de straffe wind. Voor het droppen van de duikers worden altijd twee zodiaks gebruikt, zodat je alle ruimte hebt. Verder worden de twee groepen elke begeleid door een duikleider. Naast Ali Baba is namelijk ook Abdu duikleider, ook een erg goede duikleider maar tevreden met een rol in de schaduw van de Grote Meester. De zodiaks dansen en stampen op de golven, als een soort gratis Efteling attractie. Ali Baba kijkt naar de golven en ziet aan de vorm dat de wind uit het noorden komt en de stroming uit het oosten, dat klinkt als een sterk verhaal maar eenmaal in het water blijkt hij gelijk te hebben. We laten ons zakken tot zo’n 40 meter diepte en zwemmen het blauw in, wachtend op… Achter ons verdwijnt langzaam het rif en daar hang je dan in het diepe blauw. We wachten vijf minuten maar zien niets opdoemen dus keren we terug naar het rif en laten ons met de stroming mee drijven. Het rif ziet er schitterend uit: harde koralen, in blakende gezondheid, zachte koralen in de prachtigste kleuren en veel, [...]

Tijdens de liveaboard met de Royal Emperor, met (dove) duikleider Ali Baba, zijn we vanwege die harde wind afgeweken van het plan om naar de Brothers te gaan en zijn onderweg naar Daedelusreef. Bij het aan boord komen staat op het whiteboard een afscheidskreet van de vorige groep: No Hammerheads. Shit! Hamerhaaien staat hoog op mijn wensenlijst maar omdat ze over het algemeen redelijk diep zitten heb ik ze tot nu toe niet gezien. Eenmaal op het Daedulesreef gaan we op de kop van het rif een duik maken. Ali Baba's briefing is duidelijk. We worden in de stroming voor de kop gedropt, laten ons tot 40 meter zakken, wachten en kijken vijf minuten toe en gaan dan verder. Veertig meter is diep voor mij, eigenlijk dieper dan ik me voorgenomen had maar door de jaren heen is de schrik van de diepte veranderd in alerte voorzichtigheid. We zaken af en wachten af maar zien niets. We gaan terug naar het rif en liften mee op de rustige stroming die ons langs het rif laat glijden. Bijna op reserve zie ik opeens op nog geen 15 meter diepte een hamerhaai aan komen zwemmen. Hij zwemt zonder op ons te letten recht onder ons door. Om ons heen hangt een groep van 6 duikers die bijna koppeltjesduiken om die hamerhaai zolang mogelijk te blijven volgen. De volgende dag wordt een herhaling van de eerste duik, dit keer met Abdu als duikleider. We zaken langs de bijna kaarsrecht [...]

De volgende dag is de wind afgenomen en is de golfslag behoorlijk minder. We beginnen weer met een duik aan de noordkant van het rif. Terwijl de eerste groep in het diepe blauw vijf hamerhaaien ziet (of vijf keer dezelfde), wordt de tweede groep na tevergeefs wachten in het blauw, bij het rif begroet door een school van 35 hamerhaaien. Sierlijk komen ze de groep tegemoet, zwemmen onder ze door en langs ze heen en verdwijnen in het blauw. Als de zodiak bij de Royal Emperor aan komt zit er een boot vol met duikers die hun vuisten naast hun slaap houden… Ook de tweede duik worden we ook weer begroet door haaien. Als we echter terug naar het rif zwemmen komen er een aantal zilverpuntrifhaaien die het voorzien hebben op een aantal tonijnen. Wij duikers, naïef als we zijn, hangen gretig toe te kijken hoe de haaien rond de vissen cirkelen. Als Ali Baba ze echter opmerkt, gebaart hij onmiddellijk dat we tegen het rif moeten gaan zwemmen. Later vertelt hij dat tonijn en zilverpuntrifhaaien een slechte combinatie is. Als de haaien eenmaal toe slaan, lijkt er een knop om te gaan en grijpen ze alles wat beweegt. Hoeveel er waar is van dit verhaal wordt niet duidelijk maar niemand is bereid het in de praktijk te testen. Ook tijdens de tweede duik komen we veel “grote” vis tegen. Niet alleen haaien, maar ook kleppers van zilver glimmende tonijnen, boos kijkende makrelen en loom zwemmende wrakbaarzen en zelfs voor de echte arendsogen [...]

Rond een uur of 4 komen we aan bij Elphinstonerif en deze keer is de zee veel rustiger dan de vorige keer. Er liggen dan ook veel meer boten. Het is een beroemd en berucht rif,  zo’n 20 meter breed en 300 meter lang, ligt het als een muur in zee. De eerste duik vindt plaats op de noordelijke punt. We worden aan het einde van het rif gedropt en dalen tegen de gierende stroming in, af naar 40 meter. We ploegen, zo dicht mogelijk tegen het rif, naar de hoek van het rif op zo’n 45 meter en keren daar om. De haaien, waar deze diepte escapade voor bedoeld was, laten zich niet zien. Eenmaal het hoekje om kunnen we ons heerlijk met de stroming mee laten drijven langs de oostkant van het prachtige rif. Het is wel erg druk: voor ons een groep duikers, achter ons duikers en onder ons een groep duikers, teveel! ’s Middags maken we een duik aan de andere kant van het rif en dit is zo mogelijk nog mooier. Het rif is bezaaid met zacht en hard koraal waar tussen het wemelt van het leven. Erg veel kleine, prachtige vissen zoals doktersvissen, tandslijmvissen, papagaaivissen en naaktslakken. Aan het einde van de duik, onder de boot, worden we verwelkomt door een Napoleon die nieuwsgierig rond blijft zwemmen. Als we aan boord van de Royal Emperor klimmen heerst daar opwinding. Naast de boot zwemmen twee grote Oceanisch witpunthaaien. Ze cirkelen een aantal malen om de boot heen en vertrekken. [...]

De volgende dag is de laatste. Er is een groep die met Ali Baba meegaat naar een Arch, een diepe boog die op 58 meter diep in het rif zit die als een soort tunnel van de ene naar de andere kant van het rif loopt, terwijl een ander deel van de groep, minder geneigd tot het verkennen van onbetreden terrein een “gewone” duik maakt op de noordpunt van het eiland, waar we gelukkig de enige duikers zijn. Als we afdalen is het weer keihard ploegen tegen de stroming in, maar deze keer worden we beloond met 4 grijze rifhaaien die duidelijk opgewonden zijn. Ze schieten als een pijl uit de boog rondom de punt van het rif. Ze flitsen voorbij als of er geen stroming staat en keren steeds terug. Gedwongen door de luchtvoorraad die hier op 40 meter rap terugloopt, keren we om en duiken uit langs het rif. Meegevoerd op de stroming drijven we voorbij het prachtige rif en halen de boot, aan de zuidpunt van het rif, met een deuk in onze tank. De andere zijn inmiddels terug en verschillende mensen hebben grenzen verlegt, als het dan toch moet dan maar onder leiding van één van de beste duikgidsen van de Rode Zee. Toch kleven er nadelen aan, een tweede duik zit er voor deze club niet in, terwijl het meer intellectuele gedeelte van de groep nog gewoon eenprachtige duik voor de boeg heeft. Als je je achterover laat vallen van de zodiak voor zo’n laatste duik wordt ik [...]

Als ik ’s ochtends op weg naar het ontbijt ga, doe ik voorzichtig de deur op een kier om te zien of Sammy misschien niet de nacht op de drempel heeft liggen slapen wachtend op een wens. Het hotel is wel aardig maar geen topper. De organisatie is erg slecht en het eten op zijn hoogst redelijk, dan neemt niet weg dat we ons prima vermaken. ’t Is lekker weer, het zwembad is heerlijk en de kamer is heerlijk koel. In het zwembad word een geheel nieuwe vorm van flessenvoetbal geïntroduceerd, een versie waarbij ook gekopt mag worden en andere mensen veranderen de jacuzzi in een draaikolk waar een volwassen man in kan verdwijnen. Uiteindelijk is het tijd om te vertrekken. Het vliegtuig heeft een half uurtje vertraging maar dat is dan ook wel het ergste dat er voorvalt. Twee uur ’s nacht landen we op Schiphol, moe maar uiterst voldaan na een prachtige vakantie.