Reisverslag Australië 6 november-8 december 2002

Tegen beter weten in doen we of we slapen tot dat rond 7 uur DIVETIME! over de boot klinkt. Worden we gebrieft door Demi. Hij spreekt eigenlijk nauwelijks Engels en zijn kennis is niet echt van hoog niveau. De Hibernia Entrance is een opening tussen het ribbon reef wat vanaf Cairns tot de Torez strait bijna onafgebroken doorloopt. De hoeken van zo'n reef zijn altijd vol leven. Rond de punten van het rif is namelijk relatief veel stroming en dat betekent eten. Veel plankton wordt opgewarreld door de stroming en dat trekt weer kleine en grote vis. Kleine vissen worden weer gegeten door grote vissen en zo heb je dus bij dit soort stroomgaten veel leven. De stroming kan dus wel sterk zijn maar dat is met bootduiken geen enkel bezwaar, je laat je gewoon mee drijven. Vanaf het eerste moment is duidelijk dat vooral de koralen van dit rif ontzettend mooi zijn. Overal is het koraal uitbundig in al zijn kleuren en vormen. Knalblauwe, helgroene, bijna zwart, geel. Een knalrode schorpioenvis (de enige van de hele week trouwens) ligt op een helwit stuk koraal te tukken, te lui om zich te camoufleren en waarom zou je ook als giftige vis.  De rest van de duik speelt zich af met bewonderen van de koralen. Er tussen zitten anemoonvissen, kleine kleurrijke koraalvlinders, rifbaarzen, soms wel honderden als een sneeuwbui bij elkaar, papagaaivissen. Na bijna een uur komen we weer boven. De duiken zijn op één of andere manier heel lang hier, het [...]

We hoeven niet zo heel ver te varen dus kunnen we uitslapen tot half 7. Maar dan is het ook wel gelijk DIVETIME. De ietwat snerpende stem van Nao maakt iedereen wakker en we beginnen, na een licht ontbijt, met de briefing. Vandaag gaan we de hele dag op Tijou Reef duiken. Het is een langgerekt rif en de eerste duik gaat plaats vinden midden op het rif. We dalen af, na een ietwat trage start met de lifeboat exit omdat Nao niet echt goed kan bepalen waar de stroom heen gaat. In volle bepakking staan we aan de kant van de boot te wachten totdat ze weer boven komt en met haar handen de richting van de stroming aan geeft. Die gaat de andere kant op dan gedacht en dus moet de boot nog wat verkast worden. Uiteindelijk kunnen we er in en dalen af.  We komen in een prachtige koraaltuin en na het bijna verplichte bezoekje van een haai, te kort om te kunnen benoemen,  kunnen we ons concentreren op alle mooie kleine dingen. Veel anemoonvissen zijn er, bijna elke anemoon herbergt wel een familie, ook wijst Beat ons op een prachtige naaktslak. Kortom weer een heerlijke duik. Boven gekomen staat het zonnetje alweer heerlijk te schijnen. Demi, behalve niet echt een goede duikleider, wel heel erg behulpzaam, helpt ons aan boord. We zetten een krabbel voor behouden terugkeer en kunnen aan het ontbijt. De boot verplaatst zich intussen een klein stukje, zo'n half uur varen, voor de volgende duik. Rond [...]

In het hoge noorden van het Great Barrier Reef ligt het Tijoureef, een groot rifstelsel waar we tijdens de liveaboard met de Nimrod in 2002 twee dagen op duiken. Tijdens de middagduik gaan we op pad met Nao, het kleine Japanse onderdeurtje die onze gids is. Zo klein als ze is, zo goed is ze als duikgids. We beginnen met een steile wand die zonder einde door lijkt te gaan. We gaan in ganzenpas, met een paar meter hoogteverschil, de wand af en zien vooral veel naaktslakken. Op het einde van de duik vlakt het rif af en zijn er een soort van canyon die vanuit een zandvlakte oprijzen. Als we bijna aan het einde zijn zien we een grote luipaardhaai liggen. Hij/zij is zeker 3 meter lang en ligt rustig op het zand bij te komen. We naderen omzichtig en langzaam en hangen op een meter of 10 afstand toe te kijken. Nao gaat recht voor de haai op een meter of 10 afstand hangen en laat zich langzaam af zakken tot ze op gelijke hoogte met de luipaardhaai hangt. Langzaam maar zeker kruipt ze dichter naar de haai toe tot ze op een bepaald moment bijna met haar ademautomaat de neus van de haai aanraakt. De haai is te lui om zich iets van de duikers aan te trekken. Pas als we na 10 minuten besluiten verder te gaan en ik achterom kijk, zie ik de haai los komen van het zand. Zijn lange staart zwiert prachtig heen [...]

Vroeg opstaan, thuis een ramp, hier eigenlijk het enige leuke om te doen: als je hier met je ogen dicht verblijft ga je veel missen, dus niet langer slapen dan noodzakelijk. Toch is de ketting van het anker een iets te enthousiaste invulling van onze wensen. Wakie, wakie klinkt het over de boot en een half uur later zitten we aan een licht ontbijt terwijl de boot op weg is naar onze eerste duikstek. Nog twee, misschien 3 duiken op Tijou reef en dan naar de favoriete plek van de kapitein, Layna's bay, genoemd naar zijn dochter. We maken de eerste duik op Tijou Wall en die naam is goed gekozen. We komen langs een bijna kaarsrechte muur uit. Omdat iedereen tegelijk afdaalt heb je met zo'n kaarsrechte muur altijd meer last van de ander. Zit er iemand onder je, en dat is al snel zo bij een kaarsrechte muur, dan zijn de bellen die daar uit voortkomen vaak best vervelend. We laten ons dus wat terugzakken en beginnen de duik. De eerste canyon levert al gelijk een luipaardhaai op. Nao duikt mee en daalt af tot ze bijna oog in oog met de haai ligt, dat haalt bij ons de scherpe kantjes er ook wel af en wij durven dus ook wat dichterbij te komen. Ze zijn echt heel mooi en zo rustig. Ze laten zich alle aandacht welgevallen tot hij het zat is en wegzwemt. We gaan door en krijgen bezoek van een grijze rifhaai, enkele rondje maakt hij [...]

Zes uur, anker hijsen, Wakie, Wakie om half zeven. Vandaag de één na laatste duikdag. De tijd vliegt en toch is het of we al weken aanboord zijn. We pakken een geroosterde boterham en luisteren naar Demi die de briefing doet aangezien Nao ziek op bed ligt. We gaan duiken bij een coral cay, oftewel een eilandje op het koraalrif. Tijdens stormen worden soms blokken koraal afgebroken en boven op het rifdak gegooid. Ook blijven er soms bomen en drijfhout op het rif steken. Er wordt in de luwte van zo'n bescherming zand afgezet en langzaam maar zeker ontstaat een koraaleilandje. Er komen vogels, die poepen zaadjes uit et voilá een begroeid eiland. Zo'n eiland gaan we bezoeken te weten Sandy Cay 7 of kortweg Cay 7, niet dat we er op mogen want de eilandjes zijn van groot belang voor vogels en schildpadden. Het is een uurtje varen en als we aankomen worden we verwelkomd door een schreeuwerige kolonie zeemeeuwen en de stank van duizenden vogels die het eiland onder poepen. Los van de vogels die er broeden is het ook een belangrijke broedplaats voor zeeschildpadden. Duizenden schildpadden maken hier tussen december en februari een nest. De kans op schildpadden is dus groot. De enige aanwijzing dat er mensen zijn geweest is een bordje met daarop Keep off! We maken ons klaar en rond een uur of half 8 liggen we in het water. We worden verwelkomd door een grijze rifhaai die lang rond blijft neuzen. We duiken eerst met [...]

Vandaag de laatste duikdag! Terugkijkend is alles voorbijgevlogen met tegelijkertijd een gevoel alsof de eerste dag aan boord tijdens een ander leven was. Af en toe krijg ik een flard binnen vanuit mijn hersenpan over wat ons overmorgen te wachten staat als we weer voet zetten op Nederlands bodem...Gauw weg drukken want de flarden zijn niet leuk en hier is het heel erg leuk. De eerste duikstek is het Lighthouse, een bommie midden in een zandvlakte die vanaf zo'n 25 meter diep kaarsrecht omhoog komt, als een echte vuurtoren. Nao, weer beter, geeft ons een briefing en vertelt ons dat we vrijwel zeker slangen tegen zullen komen. Ze stelt ons gerust door te vertellen dat deze zeeslangen tot de goedigste beesten onder water behoren, maar maakt dat weer minder prettig door te vertellen dat ze ook de giftigste slangen ter wereld zijn, wel 4 keer giftiger dan de giftigste landslang. In de boekjes die we over duiken in Australië gelezen hebben, staan mensen die slangen vasthouden en om zich heen wikkelen dus erg eng kan het nooit zijn. We ankeren aan een boei die vast ligt aan een betonblok, het eerste teken van de terugkeer naar de beschaving. De bommie is heel apart. Inderdaad als een vuurtoren zo smal en recht steekt hij omhoog. Aan de basis nauwelijks 15 meter in doorsnee en boven misschien 5 meter. We laten ons afzakken tot op de zandbodem en worden daar meteen begroet door een zeeslang die echter maakt dat hij wegkomt. Enorme [...]

Sinterklaasmorgen 2002: niets in onze duikschoen! Teleurgesteld luisteren we naar de briefing van Nao, een Japanse duikleidster van twee turfen hoog. De duikstek heet Lighthouse omdat het een kaarsrechte pinnacle is in een zandvlakte. Ze verteld dat we er vrijwel zeker zeeslangen tegen zullen gaan komen. Zeeslangen behoren tot de giftigste slangen ter wereld (bijna 4 keer zo giftig als de giftigste landslang!) maar, zo stelt ze ons gerust, ze zijn uiterst vriendelijk, nieuwsgierig en vrijwel nooit agressief. We gaan overboord en duiken naar de basis van het Lighthouse. Aan het einde van het eerste rondje zien we op een meter of 10 afstand van de bommie, een zeeslang rondscharrelen. Ze zien heel slecht en daarom stoten ze regelmatig hun kop terwijl ze over het rif dwalen. We zwemmen er heen, zorgvuldig op afstand blijvend. Hij scharrelt wat en vertrekt uiteindelijk. Als we terugzwemmen richting de bommie zie ik een mooie naaktslak. Ik laat me zelf op de knieën zakken op de rotsen en schiet een paar foto's. Als ik bezig ben voel ik iets in mijn kruis en kijk naar beneden. Daar komt de kop van een zeeslang tussen mijn benen door terwijl een andere zeeslang zich om mijn benen heen wikkelt. Praatjes over ze bijten niet en "they won't bother you if you don't annoy them" tellen allemaal niet meer mee als zo'n uiterst giftig en slechtziend monster over je benen heen kronkelt. Ik hou mijn adem in, om ze niet te laten schrikken en na [...]

Vrijdag 6 december 2002 Wakker worden op de laatste dag is als wakker worden met een kater. Je draait je nog een keer om en probeert tegen beter weten in weer in slaap te vallen in de hoop dat dat nare gevoel verdwijnt. David en Jenny zijn al druk in de weer op kousenvoeten om hun spullen te pakken, maar wij doen net of we gek zijn. Dat hou je nooit echt lang vol dus staan we ook maar op. We douchen, dat heeft in ieder geval weer zin op een dag dat je niet de zee in gaat, en ontbijten boven. Daar zijn de spullen intussen allemaal droog en schoon terug te vinden, dus kunnen we inpakken. De stapel bagage op het achterdek groeit en groeit, ter onderstreping van het katerige gevoel. We rekenen intussen af met de captain, wat biertjes en 2 T-shirts, veel maak je niet op tijdens zo'n weekje varen. Ik maak nog snel wat foto's van de kaart van onze trip voor thuis, en dan begint de inschepping voor de terugtocht. De bagage is intussen al verscheept naar de wal, en nu volgen de gasten. We zeggen vaarwel aan de crew die achterblijft en worden met de tender naar Lizard Island gevaren. Op het strand wachten we tot iedereen er is. Lizard Island is een extreem luxe resort, met kamers van A$1500 per nacht. De tweede en laatste lading brengt ook ons Duitse koppel aan land waarbij Christiane zo handig uitstapt dat ze in het water [...]

Zaterdag 7 december 2002 Aangezien we pas om 2 uur vliegen kunnen we nog lekker in het zwembad poedelen. Per is vanmorgen vroeg voor een excursie, vertrokken, op ons advies, naar Daintree. Rich is volgens ons bij Annie geland, dus zijn we alleen. We lezen wat bij het zwembad, poedelen wat, en genieten van de laatste uren zomer in onze winter. We lopen nog even naar Nimrod toe om onze tent terug te vinden maar die blijkt met de nieuwe ploeg mee a  an boord te zijn gegaan. Terwijl we lekker in het zwembad rond poedelen, staat, altijd zichtbaar, de stapel tassen in de hoek van de tuin. Een contante herinnering aan wat gaat komen, een kleine depressie hangend boven een aantal tassen vol vakantieplezier. Om 12 uur rijd de taxi voor die ons naar het vliegveld brengt. Mark is er niet dus kunnen we vertrekken zonder gedag te zeggen. Op het vliegveld gaat alles soepel, inchecken gaat zonder problemen, douane ook, dus landen we in de vertrekhal met nog 2 uur te wachten. We checken de Taxfreeshops uit en Tanja scoort natuurlijk weer een lekker potje met geurende zalfjes of luchtjes. Ik vind de fles whisky waar ik de hele vakantie in elke drankwinkel naar heb gezocht, een echte Australische Single Malt. Ik koop ook nog twee biertjes voor Diederick, mijn collega, als doekje voor het vier weken lang bloeden. Om half 3 kunnen we boarden. De vlucht richting Hong Kong wordt door twee tegen elkaar in schreeuwende kleuters vergald. [...]

Zondag 8 december 2002 De vlucht is lang, saai en vervelend. Terug is altijd minder leuk als heen, dat is heel gek... Rond 6 uur landen we, een half uur te vroeg. Als we naar de bagageband lopen, wordt er op de ruit geklopt en staat er een klant van Rib te zwaaien, ik denk eerst dat is wel heel aardig maar hij kwam dan ook niet voor mij maar voor zijn vrouw. Even zo goed een pijnlijke herinnering aan wat gaat komen: werk! De bagage laat lang op zich wachten maar uiteindelijk vinden we alles terug. Buiten staat Gert te wachten. Het vriest 5°, een soort cynisch warm welkom zullen we maar zeggen. De terugreis door ontwakend Nederland is een harde confrontatie met de werkelijkheid: Nederland is niet half zo mooi als Australië en in ieder geval is het weer een stuk minder vriendelijk. Thuis is alles zoals we het achtergelaten hadden op een flinke stapel post na. De vijver is dichtgevroren, de kachel loeit en wij zitten met bruinverbrande koppen Gert foto's te laten zien van een vakantie die tot de absolute top van onze vakanties behoort.