Reisverslagen

Leuk om op vakantie te zijn in Nieuw-Zeeland, zeker! Maar het heeft ook zo z’n nadelen, bijvoorbeeld dat het de plek op deze wereldbol is die het verst verwijderd is van Nederland. Dat betekent dus dat je geruime tijd uit moet trekken om thuis te komen... Iets over achten staan we dus ook bepakt en bezakt klaar om opgepikt te worden door de gisteren bestelde shuttle. Als de shuttle een kwartier te laat is wordt een dame naast ons, net als wij, ongerust. Ze blijkt echter op een heel ander taxibedrijf te wachten. Blijkbaar is tijdsmanagement geen kernkwaliteit van Christchurch’ taxibedrijven. Na nog tien lange minuten verschijnt haar shuttle, die gelukkig ook nog twee plaatsen vrij heeft. Inchecken gaat met Singapore Airlines gemak en dus hebben we na de douane (waar tot Marieke’s spijt geen stempel meer in je paspoort gezet wordt: modern gedoe is helemaal niet leuk voor zo’n [...]

En dan moet het er toch echt van komen: we moeten richting Christchurch, wat betekent dat de reis echt ten einde gaat komen. We hebben een perfecte reisdag uitgezocht, want de Kiwi Drizzle is weer lekker bezig. We nemen de Great Alpine Highway om van de west- naar de oostkust te komen. Terwijl we nog aan de westkust rijden zien we de besneeuwde toppen van Mount Cook en ander hooggebergte nog in de verte liggen. De route zelf is door minder hoge Alpen en daardoor toch ook wat minder interessant. Eenmaal op de camping in de buurt van Christchurch beginnen we gauw met het ritueel van opruimen, inpakken en kuisen. Dat valt niet mee als de regen verhindert om spullen buiten te leggen, dus dan maar om de beurt. Voor in de avond hebben we de jacuzzi geboekt en zo gaan we ontspannen onze laatste nacht van ons little house [...]

De ochtendzon speelt door de bladeren van de palmen. Ze worden afgewisseld door stamvarens die prachtige schaduwen werpen op het pad. Naast ons is een jadegroene rivier op weg om zich te vermengen met de Tasmanzee. Het voelt alsof we in de tropen lopen. De palmen, het scherpe licht van de ochtendzon, de vochtige geur van het bos, alles draagt bij aan dit gevoel. Elke vakantie overkomt het je wel een keer. Ergens waar je het helemaal niet verwacht ontdek je een parel. De Pancake Rocks die hier op een steenworp afstand liggen zijn de absolute topattractie. Buslading na buslading wordt afgeleverd en na een kort bezoek als makke schapen weer verder gedreven naar het volgende hoogtepunt. Maar op nog geen 400 meter vanaf de Pancake Rocks ligt een kleine parkeerplaats die het begin is van de wandeling langs de en Punakaiki river. De krijtrotsen zijn door de riviertjes uitgesleten [...]

Na de nacht heen en weer gewiegd te zijn door de stevige wind, rijden we door naar Hokitika. Ik vind de naam zo mooi, dat ik er even wil stoppen. Zoals zoveel plaatsen is het niet heel indrukwekkend allemaal, maar we kunnen er goede pie eten (grilled vege en chicken satay, wat eigenlijk meer chicken coconut is, maar wel lekker) bij de stone oven bakery én ze hebben een redelijk grote supermarkt. We slaan de boodschappen in voor de laatste paar dagen. Via Greymouth (ook alweer zo’n nonpitoreske wereldstad) komen we aan in Punakaiki, ook alweer zo’n mooie naam. Het plaatsje is omgeven door subtropisch regenwoud. De nikau palmen groeien hier uitbundig naast de bekende boomvarens, de boomfuchsia, flax en andere inheemse soorten. We springen weer een gat in de lucht, want wederom is het weer beter dan verwacht. Een subtropische 21 graden met een halfbewolkte lucht maakt dat we [...]

  Ik denk dat het heel belangrijk is dat we ons zorgen blijven maken over het weer, zolang we namelijk met gefronste wenkbrauwen naar het weerbericht gekeken hebben, zolang is het namelijk, haaks op de voorspelling, prachtig weer. We zijn door (verrassend maar waar) de meneer van I verwezen naar een aantal mooie locaties de in de buurt van Fox Glacier te bezoeken zijn. En hij heeft niet gelogen: closer doesn’t mean you’ll see more. We worden richting de zee gestuurd vanaf waar we een prachtig overzicht over de bergen voor ons met daartussen de Fox Glacier. Als een ijzige wit/blauwe tong wringt hij zich tussen de bergen door om bijna op zeeniveau te eindigen. En dat is bijzonder. Slechts een paar gletsjers ter wereld komen tot op zeeniveau en de meeste zijn in Antarctica of Alaska. Door de onwaarschijnlijke hoeveelheid regen (tot 16 meter in het firnbekken, de bakermat [...]

In de morgen is het bewolkt, maar de temperatuur is zo heerlijk dat we fijn buiten ontbijten. Het uitzicht vanaf onze plek is fenomenaal met vergezichten over het meer, de besneeuwde bergen en bossen. Achter ons klimmen de konijntjes de heuvel op. We rijden naar het plaatsje Haast, waarna we na de lunch in het schijnbaar beste restaurant toch tegen elkaar moeten bekennen dat dit niet the place to be is. Helaas is het onderweg begonnen met regenen en dat maakt het lastiger om plannen te maken. Een 30 kilometer verderop is een plek op het strand waar nog de laatste mogelijkheid zou kunnen zijn om fjordland kuifpinguïns te zien, die heb ik tot nu toe nog gemist. Het gaat harder regenen en we besluiten om eerst even te chillen bij een rest area verderop. We doen een dutje, rummikubben wat en warempel, het wordt droog! Als een dolle rijden [...]

Op één of andere manier ontsnap ik niet aan het idee dat Rob Roy de naam is van een goedkoop maar vooral vies whiskymerk. Zo’n drankje waar de scheuren van in je kop springen, zelfs voordat je er van gedronken hebt. Gelukkig is de realiteit een stuk minder pijnlijk. Het natuurtechische hoogtepunt van de regio is namelijk de Rob Roy gletsjer (ijs bij uw whisky?). Er te komen is nogal een mijl op zeven. De onverharde weg slingert zich steeds dieper het dal in en af en toe stuit je op een Ford. Normaal gesproken zou je dan een schadeformulier uit het dashboardkastje pakken, maar hier hebben we het over een doorwaadbare plaats in een riviertje. Omdat onze verhuurmaatschappij zo kinderachtig is om onverharde wegen en Fords tot no-go zone te verklaren gaan we dus op chique en hebben we de lokale buschauffeur een handje lokale pecunia doen toekomen en [...]

Het kampeertempo van Nieuw-Zeeland wordt vrij sterk gestuurd door het weer. Natuurlijk is het heerlijk om lekker in je bedje te liggen en de regen op het dak te horen tikken. Maar minder leuk is het als dat zelfde tikken plaatsvindt op je poncho. Complicerende factor in deze is dat de weersvoorspellingen hier ter plekke nogal in de kinderschoenen lijkt te staan. Zo kan het gebeuren dat we ’s avonds ter bedde gaan met het plan om in de ochtend een wandeling van 3 uur te maken om gebruik te maken van de voorspelde mooie heldere ochtend. De praktijk blijkt dus een stuk weerbarstiger. Als de wekker zijn werk gedaan heeft, schuiven we het gordijntje opzij en ontdekken dat we ons vrijwel in de mist van een grauw wolkendek bevinden. De geplande wandeling is naar de Key Summit, zo’n 1800 meer hoog. De camping ligt op 300 meter boven zeeniveau [...]

In de voortuin van de camping worden we in de ochtend wakker met een stralende zon. Top, die is binnen! Rustig aan vertrekken we richting Milford Sound, een 172 km lange trip met onderweg veel bezienswaardigheden. De eerste 60 km zoeven snel voorbij door het alom bekende weiland-met-schapen-landschap dat Nieuw-Zeeland zo kenmerkt. Daarna zien we de sneeuwtoppen verschijnen en ontplooien zich uitzichten die niet te beschrijven zijn, toch probeer ik het. Rijdend langs een meer aan de linkerkant zien we een ruig berglandschap aan de rechterkant met besneeuwde toppen. Een slingerweg leidt ons door soms een smaller en dan weer een breder deel van het dal. Elke bocht toont weer verbluffende nieuwe doorkijkjes naar nieuwe bergen. Het fjordgevoel krijgen we nu al. Eén van de stops is Mirror Lakes, een klein meertje waarbij je bij goed windstil weer de bergen weerkaatst ziet in het water. Een verrekte eend zwemt een [...]

Er zijn van die dagen dat je niet kunt wachten om je verhaal te delen. Spectaculaire gebeurtenissen, prachtige avonturen en ongelofelijke belevenissen… Vandaag is zeker niet zo’n dag. Invercargill, de meest zuidelijke stad van Nieuw-Zeeland maar meer ter zake in deze, op Ushuaia na de dichtstbij Antarctica gelegen stad. Kortom: het is hier winderig, koud en nat. Het bed is dus eigenlijk de beste plek om te zijn. Maar ook daar kun je niet tot in den treure mee door gaan, dus draaien we rond een uur of 11 de SH99 op: State Highway 99. Hij brengt ons, ondanks nogal wazige routekeuzes van TomTom, langs saaie lange wegen die qua aantrekkingskracht kunnen wedijveren met de Flevopolder, naar Te Anau, de uitvalsbasis voor een verkenning van Fjordland, hier ter plaatse nogal fout geschreven als Fiordland. Een woest, onherbergzaam gebied waar feitelijk twee wegen zijn, die alleen maar te danken zijn aan [...]

Een koude nacht met 2 tweepersoonsdekbedden is een eitje. Alleen uit dat warme holletje kruipen is ’s ochtends nog wel een uitdaging, die we weten te overwinnen. Het weerbericht voor de komende dagen is ronduit belabberd, dus plannen we vandaag geen activiteiten die een langdurig buitenzijn vereisen. We gaan via de Catlins naar Invercargill, wat een schilderachtige rit zou moeten zijn met her en der wat bezienswaardigheden. We rijden eerst een stuk naar het beginpunt en al gauw komt de eerste stop in beeld: Nugget Point. De smalle klif in zee huist een vuurtoren en metersdiep beneden zien we de zeehonden lekker liggen in het zonnetje. Het waait wel erg hard en net voordat we de vuurtoren bereiken is ook de zon weg. Op de uitkijkplatformen worden we bijna weggewaaid de zee in, maar wat een spectaculair uitzicht hebben we op de woeste golven die metershoog op de rotsen knallen. [...]

Eerst een flashback naar gisteravond. Rond een uur of 11 gaan we gewapend met camera en statief op zoek naar een mooie plek voor nachtfotografie. Jammer is wel dat er een klepper van een maan aan de hemel staat, voor een nachtfoto staat dat ongeveer gelijk aan de zon. We proberen wat en weten Mount Cook met sterren erboven te vangen, maar lastig blijft het. Een andere campinggast ziet ons staan en komt even kijken. Hij heeft zelf ook een vergeefse poging gedaan, maar heeft zijn huiswerk beter gedaan dan wij. Vannacht om 2 uur is de maan onder en zal de melkweg vrijwel precies boven Mount Cook staan. We besluiten de wekker om half 3 te zetten… Om 2 uur maakt Marieke me wakker: “ik heb het zo koud!!!!” De heldere nacht en het feit dat de camping zich relatief hoog bevindt, zorgt ervoor dat het een ijskoude nacht [...]

Ik word wakker van het getik van regen op het dak. Ik draai me om en slaap nog even door totdat ik gewekt wordt door de zon die knijterhard door de gordijnen schijnt. Hmmm, verwarrend… nog maar even omdraaien… Als het echt tijd is om wakker te worden, is het buiten zwaar bewolkt en trekken de wolken vanuit het dal omhoog. De weersvoorspellingen voor de komende dagen zien er niet heel prettig uit. Vandaag zwaar bewolkt met af en toe een bui, morgen zwaar bewolkt en vollop regen en overmorgen als de dag ervoor maar dan met een halvering van de temperatuur. Kortom: four seasons in one day zoals het oud Nieuw-Zeelandse spreekwoord zegt. Omdat de regenkans vandaag relatief klein is besluiten we te gaan wandelen in Mount Cook National Park. We klappen het bed op, trekken (niet onbelangrijk) de stekker eruit en rijden richting het park. In Mount Cook [...]

Ik ben zó slecht in vroeg opstaan. Maar ik weet het van mezelf en zodra de wekker gaat spring ik spreekwoordelijk uit ons hefbed en zet gauw een kopje thee. Het is al licht en het lijkt alweer een stralende dag te worden. We vervoegen ons voor de tweede keer bij de incheckbalie van Whale Watch en we zien meteen dat we in ieder geval gaan varen. Het gevoel proefkonijn te zijn komt wel in me op. Er moeten namelijk mensen zich opofferen om te checken of de walvissen binnen of buiten het gebied zijn en dat zijn de eerste drie vroege boten. Aan boord zitten we naast twee ‘Ha ook Nederlanders!’ die gisteren ook proefkonijn waren en niks hadden gezien. Het schijnt dat dit al anderhalve week het geval is. Het zet bij mij in ieder geval de verwachtingen op een lager pitje. Het vaartempo wordt rustig opgevoerd en [...]

De dag begint stralend: strakke blauwe lucht, geen zuchtje wind en een vlak zeetje. Niets lijkt dus een uitstekende walvistocht in de weg te staan. Als we ons bepakt met fotocamera en zonnebrand melden bij de incheckbalie van Whale Watch Kaikoura blijkt er echter een geheel andere factor mee te spelen: de walvissen zijn niet thuis. Hoe ze dat weten wordt ons niet helemaal duidelijk, maar er rest ons niets meer dan een reschedule naar morgenochtend vroeg. Om kwart voor 7 paraat zijn in een hernieuwde poging om te reuzen te zien. Dit laat overigens wel een iets ander licht schijnen op het wapenfeit dat ze 95% kans geven op het zien van walvissen. Als je alleen uitvaart als ze zeker weten in de buurt zijn, is de 95% eigenlijk nog een slechte score… We hadden ons gisteren al door de (Nederlandse) dame van de plaatselijke i laten voorlichten en [...]